Groeten uit de Rimboe

‘Grijp ze! Kom kinderen, grijp ze!’ Het is 10 uur ’s avonds en de kinderen worden met ruwe meppen gewekt. De regens zijn eindelijk gekomen en daardoor vliegen de termieten uit. De lemen muren zitten er vol mee. Termieten zijn een buitenkansje: gefrituurd een ware lekkernij. De kinderen laten het zich geen twee keer zeggen en gaan enthousiast aan de slag om ze te vangen. Het tekent de totaal andere cultuur waar we in terecht zijn gekomen.

Op reis
We zijn een weekend op het Afrikaanse platteland geweest. Alleen de reis was al een ervaring. De Domineesweg (provinciale weg bij Urk), maar dan 400 km lang en waar je 120 km/u mag rijden. We maakten een lijstje van wat we zagen op één en dezelfde weg:

• Rolstoel
• Loslopende ezels, koeien, geiten, schapen en honden (die zo de weg oversteken, of blijven staan)
• Fietsers
• Karretjes getrokken door ezels
• Torenhoge vrachtwagens met een dubbele lading op elkaar
• Heel veel brommers (met o.a. planken die 2 meter aan weerszijden uitstaken en schapen kun je er ook prima mee vervoeren)
• Voetgangers
• Extreem lange opleggers
• Kleine kinderen langs de kant
• Zwaar transport met shovels die 35 km/u reden
• Gecrashte bush taxi’s langs de kant van de weg.
• 16 pk tracktors
• Uitlaatgassen die zo zwart zijn dat je er niet doorheen kunt kijken en inhalen vrijwel onmogelijk maakt
• Aangereden dieren: geit, dode ezel, halve hond
• Brand
• Vastgebonden geit onder een vrachtwagen
• Een brommerongeluk voor onze ogen

De meeste bestuurders waren ware kamikazepiloten. Inhalen terwijl je niet vooruit kunt kijken over een heuvel of bocht. Het heeft ons heel wat hartkloppingen bezorgd als er weer eentje op ons af kwam stevenen. Sommige delen van de weg zaten vol gaten. Het laatste stuk naar het dorp ging over zandweggetjes door de bush. Net daarvoor kwamen we in een onweersstorm terecht en konden we de weg niet meer zien. Daarna gingen we al glibberend en door beekjes rijdend naar onze collega’s. The middle of nowhere krijgt dan een andere betekenis.

Primitief
De mensen leven onder primitieve omstandigheden: geen elektriciteit of stromend water. Het is een hard bestaan. De gemeenschap leeft van het boeren en dat gebeurt vooral nog met de hand. Ze verbouwen o.a. mango’s, pinda’s, millet, kariténoten, mais, katoen en
cashewnoten. Na de oogst worden de meeste producten voor een spotprijs opgehaald door een handelaar. Onder andere voor export naar Europa.

Overdag worden de kinderen onder de vijf jaar in het dorp gelaten, zonder toezicht. Ze lopen maar wat rond en passen op elkaar. Veel jonge kinderen sterven. Als je vijf jaar wordt, ben je sterk en is de kans groot dat je dan ook wel ouder wordt. Moeders mogen één dag rouwen om een dood kindje, daarna gaat het leven weer door. Anders red je het niet. En toch houden de mensen van lachen en grapjes maken, lijken ze zo tevreden met wat ze hebben.

 

 

Kerkje
Dat is ook een uitdaging. Onze collega’s wonen en werken er al 12 jaar. We hebben groot respect over hun manier van leven! Na zoveel jaar is er pas sinds vorig jaar een klein kerkje (zie foto) ontstaan. Maar de meeste mensen zijn totaal niet geïnteresseerd in het evangelie. Ze zijn in naam moslim, maar de geestenwereld is voor hen nog dagelijks realiteit. Zo noemde een moeder haar dochter Vuilnis, na twee doodgeboren kindjes. Zo wil ze de geesten afleiden, zodat ze dat dochtertje niet nemen. Ondanks die angst, hebben ze een berusting en tevredenheid die hen niet verder doet kijken. Armoede gaat zoveel verder dan geen geld hebben. Het is ook een gebrek aan vooruit kunnen denken en dingen begrijpen. Daardoor verandert hun situatie niet en blijven ze arm.

Wonderen
Waar ze wel in geïnteresseerd zijn is het gebed na de kerkdienst. Veel mensen zijn ziek of willen bescherming tegen de geesten. Na de 3,5 uur durende kerkdienst (ja, echt, op houten bankjes zonder rugleuning onder een golfplaten afdakje in de brandende zon), wordt er gebeden voor de mensen. Voor onze ogen zagen we een vrouw helemaal schudden, terwijl er voor haar gebeden werd. Er gebeuren regelmatig wonderen, wat mensen uit de wijde omgeving trekt. Mensen zijn genezen op gebed, en daarop tot geloof gekomen. Wat dat betreft lijkt het op de eerste gemeenten uit de Bijbel. Voor onze collega’s weer een extramotivatie om door te gaan met het Bijbelvertalen in deze taal. (foto’s: werken op het land.)

Zóveel
Er is nog zoveel meer te vertellen: het slechte onderwijs bijvoorbeeld. Een buurmeisje kwam langs die al 8 jaar naar school gaat. Daar wordt Frans gesproken. Maar ze kon ons niet eens begrijpen.

Een ander iets zijn de polygame huwelijken, waarbij mannen meerdere vrouwen hebben. ‘Ja, omdat mannen vertrekken om geld te verdienen, zijn er teveel vrouwen!’ De buurman van zestig trouwde met een meid van achttien, terwijl zijn eerste vrouw de zestig ook al gepasseerd was en ze al veel kleinkinderen hebben. Voor ons zijn dit onbegrijpelijke dingen, voor hen dagelijkse realiteit. Voor hen is financiële zekerheid en het horen bij een familie belangrijker dan datgene wat wij liefde noemen.

Foto: Willem gaat een termietenheuvel te lijf!

We zijn weer terug van ons avontuur. Wat voelt B. dan ineens als een weldadige luxe. Dat de mieren bij thuiskomst drie pakken melk buitgemaakt hadden voelde ineens niet zo erg meer. Beter dat dan termieten in je huis of naar het toilet boven een gat in de grond met wegschietende kakkerlakken. Maar ja, dat badderen onder de flonkerende melkweg had natuurlijk ook wel z’n charmes…